Oorlogstijd 10
Op sommige anderen maakte onze situatie echter niet zo'n positieve indruk. Zo kwam op een gegeven ogenblik een Britse officier ons opzoeken. Zijn mening was dat onze vooruitzichten daar eigenlijk maar heel somber waren en hij bood aan, voor ons te regelen, dat we naar Oostende zouden worden geevacueerd. Mogelijk heeft hij gedacht, dat het met het overstroomde Walcheren nooit meer goed zou komen.
Maar wij, die niet wisten hoe we in België zouden worden opgevangen, waren huiverig om de ons bekende problemen in te ruilen voor onbekende andere en zo kwam het dat mijn vader van het voorstel toch maar geen gebruik maakte.
Geregeld gingen we ook naar een commandopost van de militairen, die ongeveer daar was, waar het stadhuis had gestaan. Daar hadden ze een radio en om een uur kon je dan nieuwsberichten in het Nederlands horen. Ik herinner me, het was op acht november, dat medegedeeld werd dat Oostkapelle was veroverd en dat de Duitse troepen in Middelburg hadden gecapituleerd. Pas later schoot het me te binnen, o ja, acht november, dat is toch ook mijn verjaardag…
Wat ik me ook herinner is dat ik bij het dijkgat, dat nog steeds als provisorische haven diende, het transport van Duitse krijgsgevangenen zag. Een groep gedeprimeerde grauwe mannen werd aangevoerd. Groot was hun schrik toen ze zagen, hoe ze over zee verder zouden worden vervoerd. Ze moesten in Buffalo-tanks, amfibische voertuigen die ook bij de landingen waren ingezet. Die Buffalo's staken maar net boven de waterspiegel uit en de Duitsers hadden geen enkel vertrouwen dat het met hun zeereis wel goed zou aflopen.
Tenslotte nog een korte escapade van mijn zuster en mij naar de andere kant van het dijkgat. Bij laag water was dat in het begin maar een heel klein stroompje waar je zo over kon springen, wat wij dus een keer deden.
Aan de andere kant was het al even chaotisch als aan onze kant. Ik zal maar niet proberen, de ravage precies te beschrijven. Wat me bijbleef is hoeveel voorraad daar aan land was gebracht. Lange rijen jerrycans, waarschijnlijk met benzine er in, maar wat ons ook trof waren de schoenen, die in grote aantallen waren neergelegd.
Om niet door de vloed te worden afgesneden, gingen we weer tijdig terug.
Wat we toen hadden gedaan, ging een paar dagen later al niet meer. Het in- en uitstromende water had het dijkgat al gauw uitgeschuurd tot een stroom waar je niet meer overheen kon en die nog steeds breder werd. Pas een jaar later, in oktober 1945, zou het lukken om na een uiterste inspanning het gat te dichten.
De dagen werden weken, de gevechten op Walcheren hielden op en wij zagen kans, het ons steeds wat minder primitief te maken.
Maar na ongeveer een maand kregen we het bericht, dat het Badhotel in Domburg geschikt was gemaakt voor de opvang van mensen zonder woning en dat ook wij daarin terecht zouden kunnen. De beslissing was uiteindelijk niet moeilijk: we gingen terug naar Domburg.
Ook op dit punt zou je je een soort happy end kunnen voorstellen. In betere tijden was het Badhotel immers een luxe verblijf voor zeer welgestelden geweest, dus wat zou je nog meer verlangen. Maar ik wil toch nog even doorgaan om een paar kanttekeningen te maken, die het beeld wat corrigeren. lees verder...